آرتائوس از کاپادوکیه، که در قرن دوم میلادی نوشته است، در میان «سلت‌ها، که مردانی به نام گول هستند، آن مواد قلیایی که به صورت گلوله در می‌آیند صابون گیاهی نامیده می‌شود» مشاهده می‌کند.
روش ترجیحی رومیان برای تمیز کردن بدن این بود که روغن را به پوست ماساژ دهند و سپس روغن و هر گونه کثیفی را با استریژل پاک کنند. طرح استاندارد یک تیغه منحنی با دسته است که همه آن از فلز ساخته شده است.
جالینوس، پزشک قرن دوم پس از میلاد، صابون سازی را با استفاده از لیمو توصیف می کند و شستشو را برای دفع ناخالصی ها از بدن و لباس تجویز می کند.
استفاده از صابون برای نظافت شخصی در این دوره به طور فزاینده ای رایج شد. به گفته جالینوس، بهترین صابون ها ژرمنی بودند و صابون های گال در رتبه دوم قرار داشتند. Zosimos of Panopolis، در حدود 300 پس از میلاد، صابون و صابون سازی را توصیف می کند.
شوینده ای مشابه صابون در چین باستان از دانه های گلدیتسیا سیننسیس ساخته می شد. یکی دیگر از مواد شوینده سنتی مخلوطی از لوزالمعده خوک و خاکستر گیاهی به نام zhuyizi است.
صابون واقعی، ساخته شده از چربی حیوانی، تا دوران مدرن در چین ظاهر نشد. مواد شوینده صابون مانند به اندازه پمادها و کرم ها محبوب نبودند.
صابون توالت سخت با بوی مطبوع در دوران طلایی اسلامی در خاورمیانه تولید شد، زمانی که صابون سازی به یک صنعت جا افتاده تبدیل شد.
دستور العمل های صابون سازی توسط محمد بن زکریای رازی (حدود 865-925) شرح داده شده است که او همچنین دستور تهیه گلیسیرین از روغن زیتون را ارائه کرده است.
در خاورمیانه، صابون از اثر متقابل روغن‌های چرب و چربی‌ها با مواد قلیایی تولید می‌شد. در سوریه صابون با استفاده از روغن زیتون همراه با قلیایی و آهک تولید می شد. صابون از سوریه به سایر نقاط جهان اسلام و اروپا صادر می شد.
یک سند قرن دوازدهم روند تولید صابون را شرح می دهد. این عنصر کلیدی، قلیایی را ذکر می کند، که بعدها برای شیمی مدرن حیاتی شد و از القلی یا “خاکستر” مشتق شد.
در قرن سیزدهم، تولید صابون در خاورمیانه تقریبا صنعتی شده بود و منابع آن در نابلس، فاس، دمشق و حلب بود
