انجیر یکی از قدیمی ترین گیاهان کشت شده متعلق به تیره فیکوس از خانواده توت است. این گیاه را با نام های زیادی می شناسند: انجیر، درخت انجیر، درخت انجیر، انجیر، انجیر، انجیر و فیکوس توت، بر اساس برخی گزارش ها، انجیر بیش از 5000 سال است که رشد می کند.
موطن آن استان کریا، استانی در آسیای صغیر است که از آنجا این گیاه به کشورهای مدیترانه گسترش یافت. اولین بار در شبه جزیره عربستان وارد فرهنگ شد و از آنجا توسط فنیقیه، سوریه و مصر به عاریت گرفته شد.
در یونان باستان، انجیر سفید تازه را نمادی از باروری و عشق می دانستند و به صورت خشک شده در رژیم غذایی همه اقشار مردم گنجانده می شد. در روم باستان، آن را هدیه خدای شراب سازی و پوشش گیاهی، باکوس می نامیدند.
به گفته کنسول روم دیون، بنیانگذار امپراتوری روم اکتاویوس آگوستوس توسط همسرش لیویا با میوه انجیر مسموم کشته شد. طبق کتاب مقدس، آدم و حوا از برگ انجیر برای پوشاندن برهنگی خود استفاده می کردند.
انجیر در عهد جدید نیز ذکر شده است: یکی از مثل های عیسی مسیح “مثل درخت انجیر بی آب در تاکستان” نام دارد. این دانشمند محصولاتی را نام برد که به جوان ماندن پوست کمک می کنند
در دوران بعد، انجیر به سرزمین های افغانستان و پرتغال گسترش یافت و نزدیک به قرن پانزدهم به اروپای شمالی رسید.
آفتاب زیادی برای رسیدن میوه های گیاه مورد نیاز است، بنابراین در حال حاضر انجیر در هند، ترکیه، ایران، یونان، ایتالیا، پرتغال، آمریکا، آذربایجان و در سواحل دریای سیاه رشد می کند. درختی است که ارتفاع آن به ده متر می رسد، در حالی که دو بار در سال میوه می دهد.
جالب است که طبقه بندی انجیر بسیار دشوار است. ورونیکا خوانسکایا، متخصص تغذیه به ریانووستی گفت: «در روسیه درباره نحوه نامگذاری این میوه اختلاف نظر وجود دارد. طبق طبقه بندی ما، این نه میوه است.
